Mijn reis begon in het kleine dorpje Tegelen, waar ik opgroeide in een gezin van vijf kinderen. Helaas heeft de oudste het niet tot hier op aarde gered, een gebeurtenis die onbewust een diepe impact op mij heeft gehad. Thuis was het altijd hectisch, met de nodige uitdagingen, en jeugdzorg kwam regelmatig over de vloer. Ik kreeg weinig mee van de komst van jeugdzorg. Wij werden naar boven gestuurd en werden weinig betrokken bij het traject van de jeugdzorg. Dat vond ik lastig, ik voelde mij op die momenten geen onderdeel van het gezin waar ik onderdeel van ben.
Ik vond het belangrijk dat wij als kinderen betrokken werden bij wat er thuis gebeurde. Het heeft voor gezorgd dat ik in mijn werk daar waar mogelijk het gehele systeem meeneem. Zodat iedereen zich gehoord en gezien voelt. Dat is iets wat vaak miste thuis.
Als kind droomde ik ervan om kapster te worden, maar in de praktijk bleek dat niet mijn roeping te zijn. Op de middelbare school koos ik voor het vak uiterlijke verzorging en als examen vak. Al snel kwam ik er achter dat dit niet mijn ding was. Al dat gefriemel aan mijn wenkbrauwen, gezicht en haar ik werd er helemaal gek van. Make up op, make up af. Ik haalde ook geen plezier aan het knippen of stylen van haar. Ik ging in gesprek met mijn mentor en kreeg daar te horen dat ik een keuze gemaakt had en dus door moest. Twee jaar uiterlijke verzorging deed mij beseffen dat ik daar niet gelukkig of blij van werd. Dus moest ik opnieuw gaan ontdekken waar ik blij van werd. Mijn kinderdroom was gebarsten, dat was even slikken. Na de middelbare school besloot ik naar de SPW te gaan omdat ik geen idee had wat ik verder wilde. Iets met mensen, dus de SPW was de meest voor de hand liggende optie.
Rond mijn 16e ontdekte ik mijn passie voor het onderwijs en besloot ik leerkracht te worden. Tijdens mijn tijd op de SPW liep ik stage in het onderwijs en schreef mij daarna in bij de Pabo. Binnen 3,5 jaar behaalde ik mijn diploma en deed een stage in Griekenland, waar ik veel over mijzelf leerde. Ik moest voor het eerst echt op eigen benen staan. En ontdekte toen wat ik zelf allemaal in mijn mars had. In Griekenland besloot ik dan ook dat het tijd werd om ook in Nederland op mijzelf te gaan wonen. Na mijn afstuderen vond ik al snel mijn plek in het Voortgezet Speciaal Onderwijs, waar ik veel leerde en plezier had. En ging ik twee jaar na mijn afstuderen op mezelf wonen. Het grote mensen leven was begonnen. Zo voelde dat toen. Ik ging met veel plezier naar mijn werk. Ik genoot van het contact met “mijn kinderen” ik zag ze bloeien en groeien. Vooral op persoonlijk en emotioneel vlak. Daar had ik het meeste plezier in. De leerlingen wereldwijs maken. Toen ik net begon met werken had ik hierin veel vrijheid. Het was nog acceptabel dat ik didactiek niet hoog in het vaandel had staan. De leerlingen deden het goed en voelden zich prettig, dat werd gezien.
Door de jaren heen kwam er steeds meer administratie, toetsing en cijfers bij. De aandacht ging naar toets resultaten en doelen die behaald moesten worden. Steeds vaker kreeg ik te horen dat ik verbetering moest aanbrengen in mijn didactische vaardigheden. Echter lag daar niet mijn plezier of passie. Steeds vaker liep ik tegen de lamp en was weer eens tot laat bezig met rapportage schrijven, doelen stellen, overleggen en vergaderen. Er bleef weinig tot geen tijd over voor lesvoorbereidingen of het sociale en emotionele welzijn van de leerlingen. Dat nam mijn plezier steeds meer weg. Ik besloot na 7 jaar het VSO te verlaten en een overstap te maken naar de kleuters in de hoop dat ik mij daar weer kon richten op sociale en emotionele stuk. Helaas, hier bleek het niet anders te zijn. Het onderwijssysteem was zo ver veranderd dat ik er niet meer in kon aarden.
Na bijna een 10 jaar werd ik geconfronteerd met een welbekende burn-out. Een uitdagende periode volgde, maar mijn passie voor onderwijs weerhield me ervan om op te geven. Ik werkte door. Ook al wist ik ergens dat het niet goed met mij ging. Werk was een afleiding om niet toe te hoeven geven aan dat wat niet goed ging. Meer en meer liep ik tegen het veranderende onderwijssysteem aan en maakten het steeds moeilijker om me te focussen op wat ik het belangrijkst vond: de ontwikkeling en het welzijn van de kinderen. Na een lange strijd tegen mijn burn-out bereikte ik een breekpunt. Midden in de coronatijd was ik niet eens in staat om mijn eigen voordeur te openen, en moest ik me ziek melden.
Tijdens mijn burn-out kreeg ik te maken met een miskraam en verloor ik onze tweeling, Piet en Sara. Dit verlies deed veel meer met mij dan ik ooit had kunnen denken. Ik was enorm verdrietig en begreep niet waarom mijn lijf niet in staat was om de zwangerschap te voltooien. Naast verdriet voelde ik ook veel boosheid. Ik wilde al zo lang moeder worden en nu was ik mama maar dan van twee kindjes die ik nooit gezien of ontmoet hebt. Verdriet en boosheid wisselde zich af. Hun verlies dwong me om mijn leven drastisch te veranderen. Nadat ik uit het ziekenhuis kwam moest ik herstellen. Ze hadden mijn eileider verwijderd waarop een van de kindjes groeide. Ik kon fysiek weinig en zat vooral met mijn hoofd vol gedachten. Hoe kon dit gebeuren, kon ik er zelf iets aan doen en waarom spookte voortdurend door mijn hoofd. Al dat denken probeerde ik om te zetten in acties. Ik besloot dat ik aan het werk moest met mezelf. Als ik ooit de moeder wil worden die ik ook echt wil zijn mag ik in mijn kracht gaan staan. De weg en het herstel hier van waren erg zwaar. Het ging gepaard met veel twijfelen, verdriet, boosheid en ook wel fysieke pijn. Ik wilde uit mijn burn-out komen en Piet en Sara een plekje geven in mijn hart met veel dankbaarheid. Ik begon intensief aan mezelf te werken, met therapie en paardencoaching, en behaalde zelfs mijn diploma als paardencoach. In het begin van mijn ziek zijn had ik kennisgemaakt en paardencoaching en dat vond ik zo bijzonder. Het paard kwam binnen op plekken waar nog geen psycholoog aan gekomen was. Dat vond ik zo mooi en bijzonder. Dat wilde ik ook voor andere mensen kunnen betekenen. Ik besloot onderzoek te doen naar de opleiding voor paardencoaching. Ik belande voor mijn opleiding in Zeeland. Een hele reis iedere keer vanuit Limburg maar de moeite waard. Tijdens opleiding werd ik geconfronteerd met pijnen van vroeger en nu. Maar ik mocht ook zien hoe ik in samenwerking met een paard andere kon ondersteunen. Het was mooi hoe er met weinig woorden veel gebeurde in mijn lijf. Ik voelde ongemak, verdriet, boosheid en onzekerheid. Dit vloeide met momenten van mij af als ik met het paard bezig was. Paardencoaching bracht mij terug bij de kern van wat wilde doen, mensen ondersteunen bij het verbeteren van hun welzijn. De paardencoach waar ik kwam hielp mij mijn doelen uitzetten en er samen naar toe te werken. Het was een mooie reis, die reis gun ik anderen ook.
Na het afronden van mijn traject paardencoaching kwam ik in aanraking met aromatherapie. In het begin geloofde ik er niet zo in. De oliën die kende roken lekker maar daar was ook wel alles mee gezegd. Ik kreeg na een scan met de itovi een aantal samples mee van de oliën van Young Living. Sceptisch begon ik deze twee keer per dag te smeren. Tot mijn grote verbazing maakte het smeren van deze oliën veel los. Ik heb veel gehuild bij het smeren van deze oliën. Het vele huilen speelden een cruciale rol in mijn helingsproces. Ze hielpen me om mijn emoties te verwerken, ruim een jaar na mijn miskraam. Hoe langer ik de oliën gebruikte hoe minder vaak ik last had van boosheid en verdriet rondom mijn miskraam. Dankbaarheid kwam steeds meer navoren. Piet en Sara brachten niet alleen verdriet, ze inspireerden ook de geboorte van Pure (Piet) Spirits (Sara). Dat deed mij beseffen dat mijn kracht ligt in het transformeren van moeilijke ervaringen in iets moois.
